aklın durduğu, sözün bittiği yer

gerçekten varmış...



dün akşam saat 17:00 sularında odamda 2 genel müdür yardımcısı , hararetle bişeyler tartışırken cep telefonum ısrarla 3-4 kez çaldı, her seferinde kırmızı tuşa basıp kapattım, birazdan ararım diye göz ucuyla numaraya baktım... 2 tanesi bilinmeyendi, biri bakıcı bayan, en son da kocişko... şüphelendim ama konunun bitmesine de ramak kalmıştı. 2 dakika sonra onlar çıktılar ben K.ı aradım.. bana erenlerin servisinin kaza yaptığını, onu da okuldan aradıklarını, başka da bişey bilemediğini söylüyordu... benden servis şoförünün numarasını istiyordu, istiyormuş yani... benim beynim zonkladığı için, kulaklarım uğuldadığı için duyamadım... telefonu öylece kapattım, soförü kendim aradım,

nerdesiniz siz? ben erenin annesi... diyebildim

merak etmeyin, erenler gataya götürüldüler, iyiler...

siz nerdesiniz? eren nerde? ereni telefona verin??

ben karakoldayım

hostes nerde? eren nerde? ereni telefona verin??

hostes başka hastanede..

erenleri kim götürdü gataya? kim var yanlarında? ereni telefona verin??



ERENİ TELEFONA VERİNNN....



tek istediğim erenin sesini duymaktı, her sorumun sonu buydu, delirmek üzereydim...



ağlamaya başladım...



bildiğim tek servis arkadaşının annesinin telefonunu çaldırdım, o kadın da ağlıyordu, o da anlamamıştı ne olduğunu, onun eşi de yola çıkmıştı gataya gidiyordu....



okulu aradım, müdür, müdür yardımcısı hepsi yola çıkmıştı... cebini aldım... aradım...

"merak etmeyin, bişey yokmuş , kontrol ediliyormuş hepsi tek tek... birazdan oradayız biz, size haber vereceğiz" dedi müdür de...



eşim de çokdan yola çıkmıştı...



aradaki zamanda ne yaptım bilmiyorum, sadece inanmak istedim "iyilermiş" sözlerine...



20 dakika sonra sesini duyduğumda ise herhalde bi 10 yaş yaşlanmıştım... içim tükenmiş, aklım durmuş, söyleyecek hiçbir sözüm kalmamıştı , "şükürler olsun" dan başka.....


şükürler olsun.....


çünkü gerçekden nasıl kurtulduklarını anlamak çok zor.. ayrılmış yoldan bir tır karşı yola bariyerleri aşarak geçiyor, erenlerin servisinden önce 2-3 arabaya çarpıyor ve en son bizim servisimize çarpıp duruyor. Servis aracı kullanılamaz halde, hostes ablanın bacakları kırılıyor, çocuklarda bişey yok!!! inanılmaz bir mucize!...

kapı sıkıştığı için pencereler kırılıp tek tek çocuklar çıkarılıyor, ambulans çağırıp çocuklar hastaneye götürülüyor.. hep çevredeki insanlar ve servis şoförü yapıyor bu işleri...

ve bizim bu olaylardan neredeyse yarım saat sonra haberimiz olabiliyor...veliler, okul müdürü vs. hastaneye ulaşıncaya kadar çocuklar kah ağlıyor, kah birbirlerine destek oluyorlar.. bunu da sonradan öğrendik, eren kaç arkadaşının elini tutmuş kan alınırken, kaçına koçluk yapmış, korkmayın birazdan anneniz gelecek diye.... sabah okulun pedagoguna gittiğimizde , ve eren yarın gelebilecek, kendisiyle bir kaç gün konuşacaksınız değil mi dediğimde, bu haberler çokdan ona ulaşmıştı, olaydaki metanetinden dolayı takdir bile toplamıştı şimdiden...

akşam geç saatlerde ereni alabildik hastaneden, bütün kontrolleri yapılmadan vermediler.. ufak morluklar var vücudunda, hep emniyet kemerlerinin takıldığı yerleri ağrıyor çocukların...

sen ne kurtarıcı bişeysin EMNİYET KEMERİ!! lütfen etrafınızdaki herkesi bu konuda uyarın, kendiniz dikkat edin! kemerleri olmasaydı neler olabileceğini düşünmek bile istemiyorum......