anneler günü, babalar günü, sevgililer günü vs. beni biraz geriyor.. benim annem babam hayatta.. ... ama ya olmayanlar... ya aniden kaybedenler...
dünyada ne kadar çok insanın annesi, babası artık onlarla birlikte değil.... adıyla sanıyla böyle günler kayıpları hatırlatıp, yaraların üzerine tuz basıyor gibi geliyor bana...
ne kadar çok insan belki doğru kişiyi bulmadığına inanmadığı için anne olmuyor, olamıyor..
ya da doğru kişiyi buluyor, ama doğa onun anne olmasına izin vermiyor...
belki senden benden milyon kat daha iyi anne olabilecekler.. ama olamıyorlar işte...
ya da nice anneler var ki biricik çocuklarını askerde, hastalıkda, kazada vs. kaybediyor.. elleri bomboş kalıyor...
şimdi bu anneler gününü metazori kutlarken bir şekilde, bir yandan da utanıyorum aslında.. ben bu gün olmasa da öpebilirim annemi, verebilirim çiçeğimi... oğlum bugün mü beni çok sevdiğini söylemeli, kendi elleriyle resim yapıp,katlayıp, avuç içine saklayıp bana hediye etmeli...
bugün anne babasını kaybetmiş mardinli çocuklardan, 24 yaşında büyümüşde bir mardin köyünde 2 yıldır imamlık yapan körpe gencin annesinden, bir tankın içinde yok olmuş 10 asker annesinden, başı kesilenin, trafikde bir anda yok edilenin annesinden,bostancıda eline bomba verilmiş babanın yavrularından, utanıyorum..
"baaaakk benim annem var!" diyen arsız, sümüklü bir kız çocuğu gibi hissediyorum kendimi...
sessiz sedasız bitsin gitsin bu gün artık...