doğduğundan beri odasında yanlız başına saatler geçirebilen, uykusu gelince aynı amerikan filmlerindeki gibi iyi geceler diyip koşarak yatağına yatan bir oğlum var.. dı, derken ne olduysa şu 2-3 ayda bir korkudur aldı başını gidiyor... odasından bir şey mi alınacak, ışıkları benim yakmam bekleniyor, özellikle geceleri tuvalete mi gidilecek, ışığı açıyorum, kapıda bekliyorum...gece yatma da ayrı sorun şu aralar.. ya benim yatağıma gelmek istiyor, ya da onun yatağına ikimiz sıkışıyoruz, o uyumaya, ben bi an önce kurtulmaya çalışıyorum..

az önce de tam haberlerin karşısına geçtim, "aaaa, anne şimşek makkuinim odamda kalmış, gidip almamız gerek" dedi... ee yuh yani, eşek kadar adam odasına gidemiyor, çalıştırdım saksıyı, şimdi bu spidermanin ve de power rangers ın hastası ya, dedim "eren sen annelerin büyük cesaret öpücüğünü bilirmisin?" -"o ne ki anne?""- anneler çocuklarını içlerinden benim oğlum spiderman gibi cesur olsun diye öperler ve bu büyük cesaret öpücüğü ile sen her istediğini yaparsın?""-aa gerçekten mi anne?""-deneyelim mi?"......denedik, ilk anda kendinde bir değişiklik var mı diye öyle bakındı biraz, "hadi git bakalım" dedim, "anne yetmedi galiba?" dedi, aaaa öyle mi dedim şöööyleee okkalısın dan bi öpücük daha....gitti.. odasından sesi geliyor şimdi," korkmuyorum ben, spiderman gibi cesur oldum"... bu ne saflık, ne masumluk, ne şirinlik yarabbim....