haftasonu eklerinden birinde "birgün bir kriz çıktı geldi ve sihirli değneğiyle herşeyini değiştirdi" başlıklı bir yazı vardı.
hayatı krizlerde altüst olan profesyonellerin yeni bir yol çizme süreçleri anlatılıyordu,
okumanızı isterdim..
insan bir yerde 10 yıldan fazla çalışmaya başladığında kemiğinin , iliğinin oraya kaynadığını hissediyor,
korkaklaşıyor, miskinleşiyor... bu dışarıdan görünen bişey değil tabi ki, hatta aktif dinamik heyecanlı görünüyorsunuz dışarıya.. ama içiniz gittikçe daha da bir geçiyor..
bir yanınız hep yeni bir başlangıcın hayalini kuruyor, cesurluğunu ispat etmek istiyor, yeniden , sıfırdan , başka bir konuda hem de, bir kez daha çabalayabileceğini ve bir yere gelebileceğini kendine göstermek istiyor...ama fikir aşamasından bir adım öteye geçtiğinizde bacaklarınızı titrettiğinizi, üstünüze sıkıntılar geldiğini hissediyorunuz...
birgün bir şekilde rutinizle yollarınız ayrılırsa diye de ödünüz kopuyor aslında...
ama bu dünyada hiçbir şeye yapışıp kalmamak gerektiğini bilmeli ve hep hatırlamalı insan...
yeniden başlayabilmeli..
bulunduğu yerde ne kadar rahat, ne kadar mutlu olursa olsun, herşeyin bir sonu olmalı...
ve bu sona gelindiğinde bu belki 3yıl, belki 5 yıl, belki 10 yıl sonra bile olsa,
yeniden bir yerden başlayabilmeli..
ya da isterse başlamamalı...
para için bir yaşa kadar çalışmalı, sonra zevki için istiyorsa çalışmalı..
kaliteli yaşamın çok parayla ilgisi olmadığını bilmeli insan..
şimdiden bilmeli hem de..
basit bir hayatın da çok kaliteli olabileceğini,
basit hayatı tercih ederek, istemediği bir çok şeyi de yapmama özgürlüğünü kazanacağını bilmeli..