içim acıdı..

herşey bir anda oldu.. masamızın etrafında kelebek gibi uçuşan ama kelebeklerden korkan oğlumun başına gelen kaza içimi acıttı çok... monteverdedeydik..elinden tutup beraber oynayalım diyen bir kız arkadaşı, birkaç dakika sonra hızla koşarken Eren de ağlaya ağlaya onu kovalıyordu.O an önce sadece birbirlerini kovaladıklarını sandım, irkildim ama asıl Eren'i ağlayarak koşarken görünce anladım bişeye çok bozulduğunu, meğer kız çocuğu Eren'e "seni güvenliğe şikayet edeceğim, ayakkabılarınla beyaz sandalyeyi kirlettin" demiş ve koşmaya başlamış, Eren de tam da benim de nefret ettiğim birşey olan şikayet edilme paniği ile canhıraş koşup onu yakalamaya çalışıyor, bi yandan da ağlıyordu.. çok hırslanmıştı ve bir anda olan oldu, birkaç saniye içinde gözümün önünde kafasını bir tahta bankın köşesine çarptı, kalktı ve bana doğru yüzünden kanlar fışkırarak koşmaya başladı,ben de ona...20-30metreden vurmanın sesini duymuştum, ana asıl korkuyu yarayı görünce yaşadım. Allahdan yanımızda 2 doktorumuz vardı, kardeşim ve eşi ilk müdahaleyi yaptılar, ve doğruca hastaneye gittik.. şimdi Erenin 5 dikişi var, plastik cerrah çağırdık iz kalmasın diye, ama bilemiyorum tabi zaman içinde nasıl iyileşir...içim çok acıdı... Anne olmak çok zor, bu veya daha büyüğü, daha da büyüğünü yaşamayacağımızı kim garanti edebilir, bu kadar güçlü olma gücünü nerden buluyoruz, hep bulabilecekmiyiz?

bir yandan da Erenin ilk anda ben panikle ağlarken bana destek olmaya çalışmasını düşünüyorum, kanlar içinde "anne korkma, geçti bak,ağlama" diyişini.. hatta benden daha metanetli davranışı şimdi hafifden utandırıyor bile beni.. doktorla yanlız kalmak istemesi, ne söylenirse dinleyip ikna olup yapması bir yandan yavrularımız annesi iken, bir yandan onların yavrusuymuş gibi hisetmemi sağladı.. bütün gece birlikte yattık, uyanıp uyanıp daha büyük kötülüklerden çocuklarımızı korumasını istedim Allah'dan..