Kalbim oradaydı!

korktum, sonra da utandım.. hem de çok... iki üç gün öncesinden kıvranmaya başladım, gtmeyi çok istedim, ama burası istanbul'du, ya provokatif bişeyler olursaydı, daha çocuğum çok küçüktü, ama tam da onun için gitmem gerekmiyormuydu, gitmem ve laik,demokratik,bağımsız Türkiye için, çocuklarımın geleceği için medeni tepkimi göstermem gerekmiyormuydu? işte bunun kıvranmalarıydı yaşadıklarım.. en son Koray da gidemeyiz biz, ama kalbimiz onlarla,önemli olan da bu değil mi?diyince kaldık işte.. ama işte dün öğleden sonra görüntüleri tvden izlemeye başlar başlamaz da ağlamaya başladım, hem gurur, hem orada olamadığım için kıskançlık, burukluk, hem yüreğime serpilen umut tohumlarının damlalarıydı bunlar... boşuna korkmuştuk, ama 33 yaşında ilk kez bu kadar büyük bir sivil toplum hareketi gören biri olarak ben, bu yaşadığımız acemiliği de tecrübesizliğimize verdim sonunda.. yıllarca hiçbir şeye ses etmediğimiz için eleştirilen koyun halk olarak tanımlana tanımlana galiba biraz koyun moduna girmiştim, silkindim, söz bir dahakine ben de varım... kalbim sizinle...Atatürk'ün izinde..