şehir tipi hıdırellez

tamam, gül ağacımız yoktu... çakıl taşlarımızda... gecenin bir yarısına kadar koşturmaca içindeydik, dışarı çıkacak halimiz yoktu... hoş, çıksak da buralarda ateş felan yakılmıyor, kimsenin hıdırellezi geleneksel anlamda kutladığı yok... çocukluğumdaki her sokakda yanan ateşler, gece boyunca elimizde çekirdekler, seyyar dondurmacılar, mahalle mahalle dolaştığımız hıdırellezler artık rüya...olsa da zaten keyif almayız artık biliyorum.. dallası, küçük evi yıllar sonra bir daha seyrettiğimde yaşadığım hayal kırıklığı ne ise, bu da aynen öyle olurdu...

ama bu benim hıdırellez gecesi isteklerimi bir yeşilliğin altına koymama engel değildi tabi..mevcut koşullarla... nazar boncuklarım, saksılarım, hayallerim, dualarım....
buna hala inanıyorum..

biri bana....


biri canıma..