saygıyla anıyorum

bugün eren'le fabrikaya geldik, pazartesi denetimimiz var, kendi sense check imi haftaiçi yapamamanın verdiği rahatsızlıkla düştük yola... tam arabaya binicez, sirenler çalmaya başladı, araba kornaları... eren irkildi..ve konuşmamız başladı

-eren Atatürk'ümüzün ölüm saati bu..

-şimdi mi öldü?

-hayır eren, bundan 69 yıl önce, hadi biz de saygı duruşunda bulunalım..

-nasıl ?

-gel yanıma...

..............

..............

sirenler bitti arabaya bindik, joy fm'de Atatürk'ün sesi... başladım ağlamaya.. dayanamıyorum onun sesini duymaya.. sanki birden nutkunu kesecek," bana bak mehtap, ben size bu halemi getirin dedim bu memleketi, yazıklar olsun" diyecek... bu fırçayı yemişim gibi ağlıyorum, suçlu suçlu...

- noldu anne, ağlıyomusun?

-evet annecim, onu özledim, keşke o veya onun gibi bir liderimiz olsaydı.

-iyi mi olurdu?

-tabi ya, hepimiz çok daha mutlu olurduk, daha iyi okumuş, daha uygar, daha zengin bir ülke olurduk...gittiğine hepimiz çok üzüldük...çookk

-pelin bile mi? can bile mi???

-onlar da.. evet...hani çocuk haklarını anlatmıştım ya sana...

-evet

-işte o olsaydı, çocukların hepsi okurdu, kimse erkenden evlenmez, sokaklarda dilenmezdi...

biz gururlu bir millettik eren, atatürk de bizim gururumuzdu, gururumuzu korurdu tüm dünayaya karşı, sonuna kadar...şimdi koşa koşa amerika kapılarında soluk alınıyo ya, olmazdı onlar işte..

-ben anlamadım anne

-ben de anlamadım eren, boşver....

*Ata'mın bu fotoğrafı benim aynı zamanda yıllardan beri evimde asılı olan, şimdilerde odamda masamın arkasında asılı duran bir karesidir... çok severim, çok...