yılda bir kez oluyor artık.. eren paşa hazırlanıyor ve eskişehire gidiyor...biz de kalakalıyoruz çocuksuz.. ilk gün biraz afallayarak, sık sık odasına girerek, her an biryerlerden sesi gelecekmiş gibi geçiyor.. bişey istemesine o kadar alışmış oluyoyorum ki, sessizlik sinirlerimi bozuyor hatta.. eşimin ağzından çıkanı leb demeden yaparken buluyorum kendimi... yapan memnun, hizmeti alan şaşkın oluyor tabi.. normalde onun istekleri ikinci planda kalıyor ya, hemencecik yapıverince çok iyi geliyor garibime bu ihtimam...

şu saatler itibarı ile ise alıştık başbaşalığa... hatta birazdan geceye bırakmaya hazırlıyoruz kendimizi...çocuk planlı yaşamak ya, bütün yıl keyifle yaptık tabi ama yorgunluk da olmuş hani.. o yüzden de hala evden çıkınca nereye gideceğimizi bile konuşmuyoruz.. garip bir haz bu.. sadece yaşıyoruz..

o ise eminim yarın sabah geçen hafta yine eskişehirde yaptığı gibi anneannesinin kapısında simitci bekleyecek, parası avuç içinde, heyecanla...

annemlerin evi müstakil bir ev olduğu için çat kapı girip çıkmak çok hoşuna gidiyor erenin.. sokakdan bir çok arkadaşı oldu, hatta bazıları benim sokakdan çocukluk arkadaşlarımın çocukları...

30 yıldır aynı mahallede oturuyoruz biz, anne babalarının evlerine yerleşen çocukluk arkadaşlarım var.. onların çocukları ve benim çocuğum aynı bizim yaptığımız gibi kapının önüne gelip sesleniyorlar birbirlerine dışarı çıkması için...ne hoş bir duygu..

hemen özledim sarı bebeğimi... ama olsun mutlu O çok biliyorum... ben de fırsat bu fırsat şimdi evden kaçıyorum...