yıllar sonra ve gerçekten de hiç ummadığım bir anda kendime bir sürpriz yaptım ve bu postu yazıyorum :) hani çocukluk anılarını aramak için eski mahalleye bir uğrarsın ya, ya da yıllar sonra lisene gider bahçesinde öyle boş boş bakınırsın ya, tam da o ruh halindeyim..
buralar çok değişti mi acaba?
hala anlattıklarını dinleyen var mı?
yazmak lazım.. daha çok yazmak.. tek bir okuyucu bile bulamasan da kelimelerin akışına kendini bırakmak.. kendine yazmak lazım

Ürün geliştirmenin en en en keyifli zamanı, ürün bitip de birilerinin bu ürünü kullandığını, üstelik kullanırken keyif aldığını görmek.. ortalama 1 yıl süren bütün o sancılı süreç, bazen bir yudum meyve kokteylinin boğazından geçtiği anla beraber unutulup gidiyor ve bir daha aynı keyfi yaşayabilmenin arzusuyla hızla çalışmaya başlanıyor..
Geçtiğimiz pazar yeni çıkardığımız Functional çok amaçlı blender setimizi kullanarak birlikte birşeyler hazırlamak için çok kıymetli blogger arkadaşlarımızla buluştuk, Üstelik bu kez eşli bir buluşmaydı bu, ben çok ısrar ettim, erkeklerin yemek hazırladığı kadınların ise bu arada keyifli bir sohbete daldığı , günün sonunda da yemeğe oturulduğu bir konsept olsun diye:)) ama ikna edemedim bizimkileri.. birlikte hazırladık herşeyi..Şef Serkan Bozkurt'un atölyesindeydik..önce kendimize süper bir içecek hazırladık, içeceklerimizi yudumlarken de böğürtlenli pastamızı yapmaya koyulduk. Pasta bittiğinde enfes bir sofra da hazırlanmış, bizi bekliyordu..

bu güzel günün hatırası kareler..

Merhaba...

neresinden başlasam.. ya da başlamak gibi olmasa da kaldığım yerden sanki hiç ara vermemiş gibi mi devam etsem.. zaten zaman da o kadar hızlı aktı ki gerçekten de sanki dün gibi hatırlıyorum son yazımı yazdığım günü.. O gün bir dönüm noktasıydı benim için.. bilenler bilir, insan bir yerde 12 yıl çalışınca işler gün geçtikce rutine bağlar, kötü anlamda da söylemiyorum aslında, yani iilk zamanlar 3 saatte yaptığınız işi 5 dakikada yapar hale gelirsiniz, muhakkak birinden onay almak zorunda hissettiğiniz birçok kararı şıp diye kendi başınıza alırsınız, ama işte bir yandan da rutine girersiniz.. benim durumum da oydu işte.. derken , çok uzatmayayım.. kendimde enerji, hırs, güç buldum.. yapacağıma inandım ve genelde zor alınan bir kararı, yine tam da benim tarzım, hızlıca alıverdim..:)
bugün tam 10 ay bitti... yeni işimi çok seviyorum.. güzel bir ekip kurduk, inandığımız bir işi yapıyoruz, gerçekten konularında çok başarılı 3.parti şirketlerle işbirliği yapıyoruz. Tasarımcılar, kalıpcılar, üretimciler, ajanslar.. hepsini özene bezene seçtik.. hepsiyle de çok güzel bir ayar tutturduk..tasarımdan üretimine kadar her aşamasını bizzat yürüttüğümüz 40a yakın ürünle lansmana hazır gibiyiz. sanırım 1Eylül'de lansmanımız olacak... Uzakdoğudaki tüm operasyonları ben yürütüyorum. Bu da hemen her ay Çin'de olmak demek. Çin'de Hongkong'da bilmediğim yer kalmadı, yemediğim yemek de kalmadı...:) yolculuklar çok uzun sürüyor, haftasonlarını kaçırmamak, oğlumu ve eşimi ihmal etmemek için çoğunlukla Bangkokdan aktarmalı gidip geliyorum. Bu da 18 saat gidiş, 18 saat dönüş olmak üzere 5 günde 36 saat yolculuk anlamına geliyor. pozitif yönden bakalım, uçaklarda süper film gösterimleri var, birçok film seyrediyorum. kitap okuyorum. yerden 15000km. yukarıda meditasyon yapıyorum:) işte yaşadığım 10aydan birkaç kare..

havaalanında çalışırken..

                                                                                                                                                                                          

 otelde toplantı saatini beklerken çalışırken..

ve loungeda saatlerce uçak beklerken çalışırken:)

bu laptopla yapıştık birbirimize... skype en yakın dostum oldu, beni aileme bağlayan..:)

sırada oradaki dostlarım, yediklerim, içtiklerim, maceralarım var, ama tabi fırsat buldukça yazacağım, yavaş yavaş, tadını çıkara çıkara..

son yazı

blogumu sadece sizlerle çok iyi bir haberi paylaşmak için 24 saatliğine açtım,

tam 12 yıl sonra... iş değiştiriyoruuummmm....

kendim bile inanamıyorumm..

ama çokdan anlaştık bile..
kendimi bir yeniliğe çok ama çok hazır hissediyorum..

oğlum büyüdü, ben yıllardan beri konumda yeterince donanımlandım,

yeni birşeyler yapmak istiyordum, kendimi çok enerjik hissediyordum, ama nereden başlayacağımı da hiç bilmiyordum...

birden, aniden herşey oldu bitti....

bu aralar korkunç çalışıyorum, gündüz eski işimde, gece yeni işimde...:)

yakında adımızı duyacaksınız, önce adımızı duyacaksınız, sonra bir ara ben size "işte bu, bunu baştan sona biz yarattık" diyeceğim...


bana şans dileyiinn... hem de çok..

ve kuvvet dileyin.. çünkü çoook çalışacağım...

ama herşey iyi olacak biliyorum..hissediyorum...

yılda bir kez oluyor artık.. eren paşa hazırlanıyor ve eskişehire gidiyor...biz de kalakalıyoruz çocuksuz.. ilk gün biraz afallayarak, sık sık odasına girerek, her an biryerlerden sesi gelecekmiş gibi geçiyor.. bişey istemesine o kadar alışmış oluyoyorum ki, sessizlik sinirlerimi bozuyor hatta.. eşimin ağzından çıkanı leb demeden yaparken buluyorum kendimi... yapan memnun, hizmeti alan şaşkın oluyor tabi.. normalde onun istekleri ikinci planda kalıyor ya, hemencecik yapıverince çok iyi geliyor garibime bu ihtimam...

şu saatler itibarı ile ise alıştık başbaşalığa... hatta birazdan geceye bırakmaya hazırlıyoruz kendimizi...çocuk planlı yaşamak ya, bütün yıl keyifle yaptık tabi ama yorgunluk da olmuş hani.. o yüzden de hala evden çıkınca nereye gideceğimizi bile konuşmuyoruz.. garip bir haz bu.. sadece yaşıyoruz..

o ise eminim yarın sabah geçen hafta yine eskişehirde yaptığı gibi anneannesinin kapısında simitci bekleyecek, parası avuç içinde, heyecanla...

annemlerin evi müstakil bir ev olduğu için çat kapı girip çıkmak çok hoşuna gidiyor erenin.. sokakdan bir çok arkadaşı oldu, hatta bazıları benim sokakdan çocukluk arkadaşlarımın çocukları...

30 yıldır aynı mahallede oturuyoruz biz, anne babalarının evlerine yerleşen çocukluk arkadaşlarım var.. onların çocukları ve benim çocuğum aynı bizim yaptığımız gibi kapının önüne gelip sesleniyorlar birbirlerine dışarı çıkması için...ne hoş bir duygu..

hemen özledim sarı bebeğimi... ama olsun mutlu O çok biliyorum... ben de fırsat bu fırsat şimdi evden kaçıyorum...

olimposun gölgesinde tatildeydik.. nar,limon,portakal ağaçlarının altında...


her sabah guguk kuşlarının sesiyle uyandık.. bahçedeki sessizlik sadece bir kapı açma mesafesindeydi.... hamak kapımızın önü..


kahvaltı el emeği göz nuru...bahçede güne merhaba derken oğlum uyanıp geldiğinde üstünde pijamasıyla dünyanın en huzur verici anı... bitmese dedik keşke hiç.. dönüş olmasa...

olimposa gittik, gezdik..bir müddet sonra yürümeye direnen minik beden sırtta.. ama olsun, değerdi...

bu manzarayı kazıdık hafızalarımıza... en kısa zamanda buluşuncaya kadar dönüp dönüp analım diye....

ben de gitmek isterim diyenler esin ve sinana bizden selamlarımızı götürebilirler.. mekan burası..

en okunaklı kampanya

D&R larda güzel bir kampanya var, "en okunaklı kampanya" adı da.. 4liraya satıyorlar birçok kitabı...
kitapda moda ve popülerlik, yani bilinen adıyla "bestseller"lık takıntınız yoksa süper bir kampanya...

İyi bir kitap okuyucusu için iyi de bir bütçe gerekiyor zira...

Bir de ben kitapcıdan bir kitap alıp çıkamıyorum nedense... az az geliyor gözüme..

alırsam da bu sefer de okumaya başlayamıyorum bir türlü, ya biterse diye... :)

arkasından okuyacağım kitabı bilmeliyim, gözucumla onunla da flört etmeliyim bir yandan..

bu nedenle de bu kampanyayı sevdim çok, hep olsun... bir yeni kitap alırsam, iki de bundan alıyım.. dolu dolu olsun elim... sevip koklayayım onları...:)

şu anda da bu kampanyadan bir kitap okuyorum "babasının kızı" adı.. çoook sürükleyici bir kitap, polisiye...
meğer ne heyecanlı bişeymiş polisiye roman olayı... "masumiyet müzesi" gibi acıklı, ağdalı(ama tabiki çok güzel) bir hikayeden sonra kendime geldim şöyle bi canım..:)

bu arada ne okusam diyenler için kardeş de bir site açtı ... buradan buyrun...

bayıldım ya bu kitabın önsözüne..

harala gürele masallar okurken oğluma bugünlerde,

bu kitap da bana büyüdün artık gerçekleri öğrenme vakti diyor...

devamı ise çok matrak, aşağıda okuyabilirsiniz....


"Masalı biliyorsunuz... Gerçekleri öğrenmek için yeterince büyüdünüz!Pamuk Prenses, deneysel yazının devi Donald Barthelme'den inandığımız masallara, uçsuz bucaksız çöp yığınlarımıza, kurtarıcılarını boşu boşuna bekleyen kadınlara, çevrelerindeki kadınları tüketmekten bıkıp usanmayan erkeklere, söylediğimiz yalanlara ve ayak uydurduğumuz tüm çarpıklıklara rağmen vazgeçmediğimiz kahramanlık sanrılarına dair sarsıcı, düşündürücü, eğlenceli, başıbozuk ve kolay kolay hazmedilemeyecek, tuhaf, sıradışı ve aykırı bir roman.

Hayal gücünden yoksun ve yaratıcılık karşısında korkudan tir tir titreyen, topu bir arada iki "tam" erkek etmeyen, yedi çalışkan adam. Gözü kendinden başkasını görmeyen, sözde bir prens. Kötülüğünden güç alan ve arıza bir adama aşkıyla iyice bileylenmiş bir cadı. Üstlendiği role itirazı olan bir lider... Yaşamla çelişen yasaklar. Sadece kapılı kapılar ardında yıkılan tabular. Zehirli elmalar değil de, zehirli içkiler. Birbirine karışan sesler. Her şeyden önce gelen ve her ne pahasına olursa olsun asla ihmal edilmeyecek işler. En büyük üretimi çöp olan, çivisi çıkmış bir dünya... Ve penceresinin kenarına oturmuş, ezber hayallerini bir an olsun sorgulamayan, rayından çıksa bile rolünden vazgeçmeyen, meçhul kurtarıcısını beklemekte ısrarlı, çağdaş bir kadın; Pamuk Prenses."Mizahla ışıldayan, absürd bir masal-roman."-Time-

dayanamadım...

yok öyle ciddi kararlar alıp dönmedim... daha içerikli yazıcam, daha çok zaman ayırıcam diye bir iddiam da hala yok..

sadece "napıyım yani, bu da böyle bir blog olsun, sabun köpüğünden hallice... beğenen okusun, beğenmeyen yürüsün gitsin" dedim...

birgün " ahh şu günlerimi nasıl etsem de doldursam" dediğim günlere bıraktım gerçek bloggerlığı....:)

eee nerde kalmıştık?

hadi o zaman oğluşumun mezuniyet fotoğrafına bakın, nasıl güzel değil mi?..:)

ara..

gün geçtikçe tempom daha da hızlanıyor... sanki yürüme bandında ısınma turlarını da geçtim, bant hızlandı koşar adımlarla gidiyorum...
öyle bir ruh hali..
blog sahibi olmayı önemsiyorum, sorumluluk duygusu bende hemen her konuda ağır bastığından 2-3 gün yazamasam sanki birşeyleri eksik yapmanın sıkıntısını hissediyorum için için...
ama bir yandan da bakıyorum, yazacak onca şey kafamda birikmişken, hiçbirini yazamamışım...
bazen zaman bulamamışım, bazen de kafam o kadar dağınıkken geçmişim ki başına günlüğümün derinlemesine olmayan, basit yazılar yazabilmişim ancak...
bir de otosansürler var hep.. öyle yazmıyım yanlış anlaşılır, böyle yazmıyım canları çeker, ondan bahsetmiyim nazar değer..:P...
ee bu duygudan da hoşlanmıyorum...
demem o ki, daha bol zamanların geldiği, daha cesur, daha içerikli yazılar yazabilecek kadar dingin olduğum günler gelinceye kadar bu bloga ara veriyim diyorum..
ilk kez böyle bir karar aldım, bilmem ki, belki hemen geri dönerim..bağımlısı olunuyormuydu bloga post koymanın...:)

bu arada 5-6 haziranda kadıköy özgürlük parkında minifest var.. detaylar burada...

süt kuzumun yıl sonu gösterisi var bu cumartesi... anaokulundan mezun olacak, kep giyecek.. şaka gibi.. ne zaman doğdu, ne zaman 6 yaşına geldi.. gerçekden hiç ama hiç anlamadım..

onunlayken zaman ne hızlı geçiyor, anlaşılır gibi diil...

daha geçen sene "ben daha bebekim de mi anne ?" diyen kuzum 1 sene sonra arkadaşlarının yanında onu mıncıklamam için beni uyarıyor..:)

hiç ummadığım zamanlarda, onu ilgilendirmediğini sandığım konularda bayağı da sağlam fikirleri olduğunu duyuyorum.. daha bu akşam sürekli kullandığımız ataşehir belediyesine ait bir kortu bir anda paralı korta çevirmişler, parasını verdik girdik... biz hazırlanırken "kurallar her an değişir mi anne? buraya dün nasıl girdiysek bugün de öyle girmeliydik bence.. "dedi çıktı.. tam da benim de kullanacağım kelimelerle... içim bir tuhaf oldu, benden bir parça benimkilere benzeyen fikirlerle karşımda dikiliyordu...

geçen hafta birlikte fabrikadaydık, 19 mayıs ertesini de tatil yapmışlardı... o gün de aynı şeyleri hissettim.. her ne işi olursa olsun işini hakkıyla yapacak bir çocuk olacak benim yavrum...bütün gün o kadar güzel çalıştı, o kadar güzel ilişki kurdu ki çalışanlarla hayran kaldım.. onların çay saatinde birlikte çaya çıktılar..elleri simsiyah oldu vidaları dizmekten... bir ekibe dahil olmakdan çok keyif aldı..

hatta günün sonunda sohbet ederken odamda en çok hangi işden hoşlandığını sordum, bant sonu kontrollerden bahsetti, oradan çok hoşlandığını, o ablanın işini çok güzel yaptığını söyledi ve bana adını sordu.. hatırlamadığımı söyledim, kimden bahsettiğini çıkaramamıştım, yanyana 4 bant vardı orada "olur mu anne, sen nasıl müdürsün , hepsinin adını bilmelisin" dedi bana... inanamadım bu hassasiyetine... çok kalabalığız annecim, ismini çıkaramayabilirim dedim..cevap aynen şu.."bizim okulumuz da çok kalabalık, ama bizim müdürümüz hem hepimizin adını, hem de sizin adınızı biliyor anne... sen de bilebilirsin...!!....."

IQ sünün ne olduğuyla hiç ilgilenmiyorum, ama benim çocuğumun EQ sünün onu ömür boyu rahat ettireceğini rahatlıkla görebiliyorum...

hayatının ilk mezuniyetini yaşayacak oğlum... oyun çocukluğu çağından yavaş yavaş çıkıyor.. eli gerçekden kalem tutma yaşına geliyor.... her ne kadar mezuniyet bu yaş için biraz komik de kaçsa, 3 yaşından bugüne kadar harcadığı dünyayı tanıma çabası ve başarısı benim gözümde onu takdirname belgeli bir mezun yaptı bile...

kuzum benim...yolun açık olsun.. hep mutlu ol...

bu hafta eğitimdeyiz... bütün mühendisler, gelişen üretim yönetim ve verimlilik sistemler konusunda upgrade ediliyoruz.:)
kalabalık olunca eğitimi fabikaya istedik, bir yandan da işlerimizi takip edebilelim diye...
sonuç, 5e kadar eğitimdeyiz, geç saatlere kadar da biriken işleri yapıyoruz.. evde bebe , karnı aç koca kaldı ortada..:) şaka tabi.. yardımcı bayan akşam yemeğini yapınca ereni de alıp gidiyor evine, ben de eve dönerken uğrayıp alıyorum..
neyse, asıl anlatacağım başkaydı..
bugün bir ara eğitimde sıkılmaya başlayınca bizler, eğitmen hemen bir film oynatmaya başladı..
saatlerce teorisi ve matematik formülleri ile uğraştığımız montaj hatları konusunda birden charlie chaplinin fabrika işcisi olduğu komik film karşımıza çıkınca baya gevşedik..



"modern zamanlar" filmin ismi..sessiz sinemaya veda ettiği film..1930lu yıllarda kapitalizmin giderek gelişmesiyle birlikte tek tipleşme ve makineleşmeye vurgu yapmış bu filmde...
daha uzun bir gösterimini bulamadım nette.. devamını seyredebilseydiniz, verimlilik adına bir otomatik yemek yeme makinası demosu yapılıyor charlie chaplinin üzerinde .. gülmekden kırılırsınız..:)

kedi fobisi

geçenlerde birlikte tatile çıktığımız arkadaşımın ileri düzeyde kedi korkusu var... ben önceleri bunu çok önemsemiyordum, biraz şımarıkca geliyordu hatta.... türkiye gibi kedi cenneti bir ülkede kedi fobisi olması da ne demekti... mümkün değildi kedilerden korkarak yaşamak...

ama birlikte geçirdiğimiz süre arttıkça bu korkunun bayağı da sahici olduğunu anladım...

kedi olan hiçbir mekana giremedik, kedi vardır diye birçok yerde iç mekanlarda oturduk.. zorunlu kalıp dışarıda oturmamız gerekirse arkadaşımın eşi teyakkuzda bekledi, 50metreden daha fazla yaklaşan kedi olduğunda eşini hemen uyardı ki bunu yapmayıp kedi yaklaşır ve farketmezlerse tepkisi çok şiddetli oluyormuş.....

Onunlayken şunu farkettim, heryerde ama heryerde kedi var.. burada yoktur dediğim heryerden bir kedi çıktı, algıda seçicilik herhalde..zira ben saatlerce bir bahçede, cafede otursam da bir tane bile kedi dikkatimi çekmez...yani çok şirin ve küçük, sevimli olanları dışında..:)

O kadar zor bir durum ki kedi korkusu olanlar için...

Başlangıç noktasını çok merak ettim...

Tam yetişme çağlarında 6 katlı bir apartmanın en üst katında oturuyorlarmış, 1. katta ise 50-60tane kediye bakan yaşlıca bir teyze..

Asansör de yokmuş..

Merdivenlerden ne zaman yukarı çıksalar, lamba otomatı söner, onlar otomatı açmaya kalmadan pırıl pırıl parlayan bir , hatta bazen 2, 3 çift kedi gözüyle karşılaşırlarmış..

her seferinde kızkardeşiyle arkadaşım bağırır, kediler de bir o kadar miyavlarmış...

bizim gibi 4 kız onlar da..

en büyük olgunlaştığı için, en küçük ortalarda daha olmadığından yırtmış,

ama 2 ortancanın tam büyüme çağında hergün tekrarlanan bu sahne sonunda kedi fobisini doğurmuş..

şimdi ikisi de evli, barklı, çocuk sahibi anneler..

çocuklarına hayvan sevgisi aşılamaya çalışıyorlar, ama kendileri bucak bucak kedilerden kaçıyorlar..








not: fotoğraf googledan alındı.

Cumalıkızık

sokaklarından her daim aşağıya doğru akan suyu,
korumaya çalıştıkları osmanlı evleri,
dünyanın en dar sokağı diye bilinen cin aralığı,
gözlemesi,
sabah kahvaltısı,
el yapımı reçelleri, tarhanaları,
kınalı kar dizisi,
uçsuz bucaksız yeşilliği ile
Cumalıkızık...

Değirmendere

ufacık bir kaçamak...
ne iyi geldi...
bir bilseniz..

what goes around.. comes around...

kelimelerin bittiği yer.. kampanyanın yaratıcı ekibi için tıklayınız..

aaaa... kesinlikle doğru...

içiniz bayıldı di mi hemen.... ah ah! hepimiz böyleyiz... sıkıntıya gelemiyoruz..
alın o zaman size biraz çerez.. :)
X ve O larla dolu bir kağıt önünüzde, ve sadece onlardan birşeyler yaratmanız gerekiyor.. ne hoş bir faaliyet değil mi?
yaratıcılığı test etmek için bence de çok uygun bir yöntem..
devamı şurada.. süper...:)